Dariusz K. został przedterminowo zwolniony z więzienia i będzie objęty dozorem. Tych informacji udzielił Plejadzie Sąd Okręgowy w Warszawie. Przypomnijmy, że producent muzyczny i były – Przyjechałem do Mińska, wyszedłem z dworca i pierwsze, co zobaczyłem, to policjanci. Pomyślałem: „wróciłem". Na początku mieszkałem u znajomych, nie byłem pewien, czy powinienem odwiedzać matkę. W końcu się jednak zdecydowałem i napisałem do niej „jadę do Ciebie". Tłumaczenia w kontekście hasła "co wyszedłem z paki" z polskiego na niemiecki od Reverso Context: Ledwo co wyszedłem z paki, dała mi tę posadę. Poczułem się lepiej więc coś nagrałem, ale czy już wracamy zależy jak dalej będę się czuł.ŁAPA W GÓRĘ DLA SZYBSZEGO POWROTU!!!! 🔻Wyszedłem z więzienia 30 lat temu. Błaganie o ogień do papierosa, okno, przez które coś widać dopiero jak się wdrapiesz po ścianie i zapach starego… | 25 comments on LinkedIn Moja żona odwiedzała mnie często, przepraszając i błagając o wybaczenie, twierdząc, że to był jednorazowy skok w bok i że nigdy więcej tego nie zrobi. Po długich przemyśleniach, na co miałem czas, wybaczyłem jej. Starałem się o przedwczesne zwolnienie, które zostało pozytywnie rozpatrzone, wyszedłem dwa miesiące przed czasem. rkrguP8. "Jeśli nie odejdę z kapłaństwa, to albo zapiję się na śmierć, albo umrę ze smutku, albo się zabiję" — wyznaje Marcin Adamiec na okładce swojej książki "Zniknięty ksiądz". Po sześciu latach bycia księdzem dotarło do niego, że — choć wstępując do seminarium, był przekonany, że będzie dobrym duchownym — system go zdeprawował. — Stałem się majętny i obojętny — mówi dziś i opowiada, jak naprawdę wygląda codzienne życie księży w Polsce. Wstępując do seminarium, Marcin miał świadomość, że wielu księży, których znał, to byli ludzie smutni, leniwi, złośliwi. — Jednocześnie byłem przekonany, że sam taki nie jestem i będę dobrym duchownym — podkreśla W swojej książce "Zniknięty ksiądz" opisuje życie księży pełne alkoholu, pieniędzy i kobiet. Sam też przyznaje się do wielu win — U bogatszych wiernych dostawało się kopertę, kawę i ciastko, można było posiedzieć dłużej, a do biednego wchodziło się na trzy minuty i wychodziło — opowiada z wyrzutami sumienia — Co roku wzdychałem do innej parafianki. W seminarium uczyli nas, że to normalne. Gorzej, gdy ktoś się nie zakochiwał — wyznaje Rozmawiamy o związkach, które księża mają z kobietami. — Młodzi często rezygnują z kapłaństwa. Starsi nie mają gdzie pójść i żyją w nieoficjalnych relacjach. Wielu żyje w smutku — mówi Marcin Więcej wywiadów znajdziesz na stronie głównej Onetu Napisałeś bardzo szczerą książkę o tym, jak wygląda życie księży w Polsce. To gorzka lektura, krytyki nie szczędzisz nikomu — także sobie. Zastanawiam się, jakie było twoje wyobrażenie o byciu księdzem, gdy wstępowałeś do seminarium. Marcin Adamiec: Idealistyczne. Myślałem, że księża żyją jak w Ewangelii: są raczej ubodzy, poświęcają swój czas na modlitwę i pomoc wiernym, kochają ludzi i są dla nich wsparciem. Nie trzeba być blisko Kościoła, żeby wiedzieć, że to tak nie wygląda. Faktycznie bardzo wielu księży, których znałem, to byli ludzie smutni, leniwi, zblazowani, złośliwi. Myślałem, że to ich naturalne cechy, wychodziłem z założenia, że tacy są, że to po prostu źli ludzie i nie zastanawiałem się, jakie są tego przyczyny. Jednocześnie byłem przekonany, że sam taki nie jestem, bo ja jestem dobry! A skoro tak, to będę dobrym księdzem — nie ulegnę pokusom, będę miał czas dla biednych, chorych i tych, którzy zeszli na złą drogę. Wierzyłem w swoje powołanie. Nie obraź się, ale to brzmi naiwnie. Ale ja byłem przekonany, że Bóg mnie wybrał. Gdy szedłem do seminarium miałem 23 lata, nie byłem dojrzałym mężczyzną. W tym wieku łatwo wszystko sobie wmówić. Myślałem, że dam radę, od czasu do czasu zdarzał mi się pornosik (śmiech), ale zasadniczo życie duchownego wydawało mi się atrakcyjne. Dopiero po 30. zauważyłem, że celibat jest bardzo trudny i coraz gorzej znosiłem samotność. Przez lata nie zauważałem, że stałem się złym księdzem, dopiero gdy zachorowałem na depresję, dotarło do mnie, że bardzo się w swoim życiu pomyliłem. Zebrałeś doświadczenia różnych księży. W tych opowieściach jest mnóstwo alkoholu, pogardy, rozwiązłości, gnuśności. Trudno ci było o tym napisać? Początkowo te zapiski były tylko dla mnie, pomagały mi w terapii, dopiero później przyszedł pomysł, by wydać je w formie książki. A czy było mi trudno? Tak, musiałem się przyznać także do swoich grzechów i win. Ale staram się nie oceniać księży jako jednostek. Moim zdaniem, bardziej niż ci konkretni ludzie, winny jest system i obowiązujące w Kościele zasady. W książce jest taka scena — księża i ich partnerki spotykają się na wspólnej kolacji. Jak zwykłe pary. Kim są kobiety, które wiążą się z katolickimi duchownymi? Większość z nich to religijne kobiety. Poznają księży w parafii lub w szkole, na początku są to relacje bez podtekstów, a z czasem zazębiają się, pojawia się miłość i wtedy jest pytanie — co dalej? I co dalej? Część z nich, szczególnie młodzi, rezygnuje z kapłaństwa. Część żyje w ukryciu, a ich partnerki oficjalnie są gosposiami. Wiadomo, kto jest w relacji, choć nie mówi się o tym głośno. Sam tak zrobiłem. Zakochałem się w kobiecie i przez ostanie pół roku kapłaństwa byłem w ukrytym związku. Ostatecznie zaryzykowałem i odszedłem z Kościoła, nie mając pewności, że ten związek z kobietą przetrwa. Starsi księża nie mają gdzie pójść i żyją w nieoficjalnych relacjach. Współczuję im, bo cierpią, wstydzą się tego, wielu żyje w smutku. Marcin Adamiec autor książki "Zniknięty ksiądz. Moje życie" Foto: Łukasz Giza / Wydawnictwo Agora Podkochiwałeś się w kobietach? Tak, co roku wzdychałem do innej parafianki. W seminarium uczyli nas, że to normalne. Gorzej, gdy ktoś się nie zakochiwał. Dlaczego? Bo, jeśli kleryk nie zakochuje się w kobietach, to w kim? W pieniądzach, zaszczytach, władzy... a wtedy jeszcze trudniej być dobrym człowiekiem. Między księżmi rozmawialiście, który zakochał się, w której parafiance? Oficjalnie nie — spotkania z przełożonymi nie różnią się od spotkań w korporacji. Pokazywane są wyniki, każdy mówi, co mu się udało, jest sztuczna radość, że biskup przyjechał. Jest świetnie, a będzie lepiej — jak w każdej firmie. A szczere rozmowy można było prowadzić tylko w zaufanym gronie, ale pewnych rzeczy i tak nie da się ukryć i widać, który ksiądz ma motyle w brzuchu. A co z tymi, którzy nie poprzestają na platonicznej miłości. Nikt nie reaguje, gdy duchowny mieszka z kobietą? Żeby kuria zareagowała, musi wyciec pikantny filmik z udziałem księdza. Dopóki nie ma takiego dowodu, skandalu — nie ma sprawy. Nawet jeśli ksiądz mieszka z kobietą w tym samym budynku, nikogo to nie obchodzi. Gdyby ktoś chciał zrobić z tym porządek, musiałby wyrzucić ok. 20 proc. księży, a przecież duchownych coraz bardziej brakuje. Jedni mają gosposie, a inni "misiowe dni". Co to są "misiowe dni"? Tak mówiło się na dni, gdy kiedyś na basenie Opolu spotykali się geje. Ja sam nigdy nie byłem na "misiowym zdarzeniu", tylko słyszałem z plotek, że takie spotkania odbywały się w saunie, którą zbudowano na miejscu salek parafialnych. Chcę podkreślić, że nie oburza mnie czyjś homoseksualizm, ale fakt, że salki parafialne przerobiono na sauny dla księży, zamiast robić tam na przykład kuchnię dla osób bezdomnych. Ale chodziłeś, a nie każdy ksiądz mógł. To prawda, byłem. Żeby tam wejść, trzeba było iść z kimś, kto cię tam wprowadzi. Jak księża tłumaczą się przed sobą z drogich samochodów, związków z gosposiami, nadużywania alkoholu czy stosunków homoseksualnych? O tym się nie myśli, to przychodzi samo z siebie. Dziś widzę, jak krok po kroku zaczynałem robić to, co sam wcześniej krytykowałem. Moje ideały topniały. Na początku gorszyło mnie, że koledzy wydają pieniądze na drogi alkohol, ale z czasem sam zacząłem go kupować. Pamiętam, że zdziwiłem się, że jeżdżę po salonach samochodowych i pytam o zniżkę dla księży. "Czemu nie, kupię sobie auto" — pomyślałem, choć kilka lat wcześniej wydawało mi się to zbytkiem. Z ciekawości. Ile jest zniżki dla księdza? 10 proc. można dostać. Sprzedawcy to nawet się cieszą, że ksiądz autem od nich będzie jeździł. System mielił nas wszystkich, deprawował. Ktoś, jak ja, bardziej gustował w alkoholu, ktoś uciekał w gry komputerowe, inny w romanse... W każdym z nas coś się psuło. Aż zdałem sobie sprawę z tego, że nie chciałem już dłużej być księdzem, jakim się stałem. Czułem z tego powodu wielki wewnętrzny konflikt. Nie powiem, że alkohol na plebanii czy romanse księży robią na mnie wielkie wrażenie, ale wstrząsnął mną fragment, w którym opowiadasz o dzieleniu chorych wiernych na lepszych i gorszych. No tak, bo przecież z teoretycznie ksiądz jest dla każdego wiernego. Od razu muszę uderzyć się w pierś i przyznać, że i ja miałem mało serca dla tych, którzy nie mieli pieniędzy. Zależnie od parafii, niektórzy chorzy za taką wizytę za każdym razem ofiarowywali nawet 200 zł. U tych chorych, którzy dawali kopertę, zostawałem na dłużej. U bogatszych wiernych dostawało się kawę i ciastko, można było miło spędzić czas i posiedzieć dłużej, a do biednego wchodziło się na trzy minuty i od razu wychodziło. Na początku to było dla mnie wstrząsające, że chorzy w ogóle płacą za wizytę duchownego, ale z czasem polubiłem to i planowałem te dodatkowe kwoty w swoim budżecie. Wiem, że inni księża też tak robią. To bardzo smutne. Ile czasu minęło, gdy przestałeś łudzić się, że będziesz lepszym księdzem od innych? To, że nie jestem dobrym księdzem, uzmysłowiłem sobie po pięciu latach. Stałem się majętny i obojętny. Do tego stopnia, że w Wielki Piątek miałeś drogę kacową zamiast krzyżowej. Bo Wielki Czwartek to święto kapłanów (śmiech). Pochodzę z nieprzesadnie religijnej rodziny, ale nie wyobrażam sobie, żeby w moim domu w Wielki Czwartek pojawił się alkohol, to bardzo ważny dzień, nie włączaliśmy nawet telewizji. Wśród duchownych nie było już takiego "przesądu" i ta granica z roku na rok się przesuwała — od kieliszka wina po całą butelkę. I tak nie ma konsekwencji. Właśnie. To jeden z problemów. Instytucja zawsze cię ochroni, nawet jak zrobisz coś głupiego. Napisałeś, że przestałeś być przyjacielem nie tylko Boga, ale i samego siebie. Tak i to wszystko doprowadziło mnie do depresji. To nie jest choroba, którą łapie się jak przeziębienie, to efekt silnego wewnętrznego konfliktu. Mój narastał przez lata seminarium, a potem kapłaństwa. Myślisz, że gdyby nie wypadek nadal brałbyś koperty od chorych, pił wieczorami drogi alkohol, żeby nie czuć samotności i co którąś środę chodził z wybranymi księżmi do sauny? Myślę, że tak. Ten wypadek wywołał w moim życiu lawinę zdarzeń. Opowiedz, co się stało. Miałem poważny wypadek samochodowy, w którym mogłem zginąć. Otarłem się o śmierć, zacząłem cierpieć fizycznie i psychicznie. Po tym wydarzeniu została mi trauma, dodatkowo w tym czasie zostałem przeniesiony do innej parafii. Nie bardzo umiałem się tam odnaleźć: nowi ludzie, nowe miasto. Pół roku po wypadku całkowicie się załamałem. Zgłosiłem to w kurii, lekarz zdiagnozował depresję i biskup wysłał mnie na terapię do ośrodka dziennego, gdzie spędziłem trzy miesiące. Terapia rozbiła zupełnie moje życie, dzięki niej stanąłem w prawdzie, zobaczyłem kłamstwa, którymi sam się karmiłem, a przede wszystkim odkryłem, że nie wierzę w Boga. Wszystko się rozpadło i nie mogłem już tak dalej żyć. Marcin Adamiec "Zniknięty ksiądz. Moja historia" Foto: Wydawnictwo Agora Wciąż byłeś księdzem. Jak wyglądał ten moment, gdy uzmysłowiłeś sobie, że nie wierzysz? Wyszedłem po terapii na dwór, spojrzałem w niebo i pomyślałem: przecież to nie jest prawda, nie ma Boga, nie ma zmartwychwstania, to wszystko pomyłka. Miałem wyrzuty sumienia, bo przestałem się spowiadać, czytać Biblię, próbowałem jeszcze się do tego zmuszać, ale uczucie wiary nie wróciło. Po rocznej walce ze sobą podjąłem decyzję, że biorę urlop od bycia księdzem i w czasie tego urlopu utwierdziłem się w przekonaniu, że nie mogę być już księdzem. Rok później zaręczyłem się i wtedy znów poczułem więź z Bogiem. Swoją książkę zatytułowałeś "Zniknięty ksiądz". Dlaczego zniknięty? Ja zostałem zniknięty dwa razy. Pierwszy raz, gdy będąc księdzem, dostałem diagnozę depresji i w nocy musiałem wyprowadzić się na inną parafię. Nikomu z wiernych nie powiedziano, dlaczego tak nagle musiałem się wynieść. Nie zostało to ogłoszone, zostałem przez biskupa zniknęty. Dla mnie to było bolesne, bo wiem, że parafianie zaczęli dociekać, że może piję, albo mam kochankę lub zrobiłem coś jeszcze gorszego, skoro mnie przeniesiono z dnia na dzień. To częsta praktyka, gdy coś jest nie tak. Dlaczego biskup nie mógłby powiedzieć: "Drodzy wierni, ksiądz Marcin cierpi z powodu depresji i musi odpocząć". No, ale pojawiłyby się zaraz pytania: "a dlaczego ma depresję?" i trzeba by jakoś z tego wybrnąć, a tak — był człowiek, nie ma człowieka. Po co wnikać? Tak w Kościele załatwia się wszystkie niewygodne sprawy — złamanie celibatu, skandale finansowe, przypadki pedofilii, wypadki po alkoholu… Dlaczego w przypadku mojej depresji system miałby zadziałać inaczej? Ksiądz jest i nagle znika. Znikają nawet biskupi. Nikt oficjalnie nie pyta, nikt oficjalnie nie tłumaczy. Drugi raz zniknięto mnie, gdy poprosiłem o urlop. Było mi ciężko, bo ludzie myśleli, że wciąż jestem księdzem, a ja de facto już nim nie byłem. Nie wiedziałem, jak to im wyjaśnić, że się zwolniłem z tej pracy. Wtedy też niczego nie tłumaczono. Nie ma człowieka, nie ma problemu. "Z roku na rok jako ksiądz stawałem się gorszym człowiekiem". Rozczarowałeś sam siebie? Czułem się oderwany od życia, czułem, że należę od wyższej kasty. Nie miałem w sumie obowiązków, odpowiedzialności, to mnie deprawowało. Ale muszę być szczery — dziś, dzięki terapii, wiem, że wierni nie oczekiwali ode mnie cudów ani mądrych zdań, ani wskazówek, ani porad, potrzebowali miłości, przytulenia, wysłuchania, zrozumienia. Nie potrafiłem im tego dać. Straciłem tę umiejętność w trakcie posługi. Nie kochałem nikogo, na niczym mi nie zależało. Teraz umiem kochać, przepraszać, być szczerym. Jako ksiądz nie potrafiłem. Czy gdybyś sam nie odszedł z kapłaństwa, ktoś zauważyłby, że straciłeś wiarę? Że jesteś księdzem, który nie wierzy w Boga? Nikt by tego nie zauważył. Mógłbym tak tkwić latami, ale nie chciałem udawać, męczyć się. W pewnym momencie powiedziałem biskupowi, że nie wierzę w Boga, to nie był dla niego problem. Jak mógł uznać, że to nie jest problem? Miałem nadzieję, że może wyśle mnie do Jerozolimy, żebym tam odszukał wiarę, tymczasem otrzymałem tylko dekret na inną parafię. Dla biskupa to nie było problemem. Ilu znasz dobrych księży, którzy po latach wierzą w to, co robią i żyją zgodnie z zasadami, które głoszą? Znam wielu księży, którzy się starają. Ale większość księży, których poznałem, to nieszczęśliwi ludzie. Głównie z powodu braku rodziny i takiego codziennego sensu życia. Po tych latach uważam, że celibat powinien być dobrowolny. Jak po tylu latach życia jako duchowny poradziłeś sobie w normalnym związku? Z Darią znałem się już wcześniej, ale związaliśmy się dwa lata temu, gdy miałem 35 lat. To, że udało nam się zbudować relację, zawdzięczam terapii. Przez 3 miesiące przez 8 godzin dziennie zajmowałem się sobą — pozbywałem egoizmu, strachu, lęku, że nie powinienem wchodzić w relację z kobietą. Na terapii zawalczyłem o siebie i ten związek, po drodze popełniając masę błędów, bo muszę przyznać, że bywałem dupkiem. Uczucie do Darii było moim uzdrowieniem, pozwoliło mi poznać i polubić siebie mimo wad i słabości, które przecież mam. Dla niej to też nie było łatwe — pokochała księdza. Odejście z kapłaństwa porównujesz do wyjścia z więzienia. Dla mnie to była ulga. Gdy przestałem być księdzem, na nowo odzyskałem wiarę. Chodzę do kościoła, gdy chcę, a nie kiedy muszę, modlę się, gdy czuję potrzebę. Zniknął też przymus ekonomiczny — nie jestem zależny od biskupa, ale od tego, co zarobię swoimi rękami. To daje mi dużą satysfakcję, czuję się dorosły, wolny i odpowiedzialny. Nie muszę się nikogo bać. Nikt nie może mnie ukarać za to, co myślę i czuję. Jaki zawód wykonujesz? Wychowałem się w rodzinie dwujęzycznej, mówię płynnie po niemiecku i pracuję w korporacji. Miałem dużo szczęścia i znalazłem fajną pracę. Jest coś, za czym tęsknisz? Nie mogę powiedzieć, że życie księdza było całkiem do niczego. Zanim zobojętniałem, pomagałem jako pracownik socjalny, organizowałem wolontariaty, pomagałem w hospicjach, ośrodkach dla osób bezdomnych. Robiłem tam proste czynności jak obieranie ziemniaków na obiad, bez wymądrzania się. Lubiłem to i tego mi trochę brakuje. Myślę, że znajdzie się okazja, żeby to dobro znów komuś dać. Chodzisz do kościoła? Tak. Nie przeszkadza ci to wszystko, co wiesz o księżach? Możesz zaufać duchownemu? Przy ołtarzu spotykam znajomych. Widzę, który przytył, który wczoraj nieco wypił... Żal do środowiska pomału mi mija. I jeszcze raz chcę podkreślić, że choć coraz wyraźniej widzę kryzys w Kościele, moja książka nie ma na celu oskarżać księży. Chciałem opisać struktury i pokazać, że to kościelny system jest zły, a jeśli ludzie stają się źli, to dlatego, że tkwią w złych strukturach. Kościół odmawia dyskusji na ten temat, dlatego ktoś musi to ruszyć. 32-letni Sądeczanin niedawno wyszedł z więzienia i od pierwszego dnia wolności zaczął ponownie kraść. Został zatrzymany przez policję i usłyszał 31 zarzutów. Teraz za kratami może spędzić wiele lat bo kradzieży dopuścił się w warunkach recydywy. Sądeccy policjanci zatrzymali złodzieja-recydywistę, który od kilku miesięcy okradał drogerie, markety i sklepy zlokalizowane głównie w Nowym Sączu. - Jego łupem padło 55 opakowań markowych perfum, blisko 40 kremów oraz inne kosmetyki, a także elektryczne szczoteczki do zębów, żelazka, prostownice do włosów, damskie torebki, saszetki i torby podróżne, srebrna biżuteria, drogie alkohole, kawa, papierosy oraz elektronarzędzia- wylicza Aneta Izworska z biura prasowego sądeckiej policji. Wspomniane kradzieże to nie jedyne przestępstwa jakie 32-latek popełnił po wyjściu z więzienia. Mężczyzna okradł też dwie skarbony, przywłaszczył sobie dwa telefony komórkowe, portfele z pieniędzmi i dokumentami, a z terenu posesji zabrał kosiarkę spalinową i nożyce do przycinania żywopłotu. Wartość skradzionych przedmiotów to ponad 33 tysiące złotych. - Na podstawie obszernego materiału dowodowego sądeccy policjanci przedstawili mężczyźnie łącznie 31 zarzutów. Sądeczanin odpowie za liczne kradzieże, w tym kradzieże kart bankomatowych i dokumentów stwierdzających tożsamość oraz za kradzież z włamaniem, za co grozi kara do 10 lat pozbawienia wolności- mówi Aneta Izworska z KMP w Nowym Sączu. Wyrok może być jednak surowszy, bo 32-latek był już wcześniej karany za podobne przestępstwa, a na dodatek swój przestępczy proceder rozpoczął już pierwszego dnia po wyjściu z więzienia. Muzeum Neonów w Warszawie Temat dosłownie spadł z nieba. Sam czekam co to będzie ze mną, jak już uporam się z moimi nałogami (oczywiście nie wszystkie przekreślam, te najbardziej mi szkodliwe) Nigdy mnie nie interesowała jedna substancja, dlatego nie mam co wpisać, ciągów też brak, ale poszło tego wszystkiego zdecydowanie za dużo jeśli chodzi o 'wszechstronność' - od słabej nikotyny po najsilniejsze DMT. Jak na razie próbuje ogarnąć swoją gospodarkę hormonalną. Myślę że to podstawa w moim przypadku, ale jest to do zrobienia i jak efekty będą wyraźne, to faktycznie będę mógł doświadczyć dobrego kopniaka, a na jaki czas - tego jeszcze nie wiem, PEA może się znowu wypalić. Jeszcze bym dopisał, bo w sumie wyżej napisałem to tak jakby to był jakiś mega problem, anhedonia - ten aspekt mnie najbardziej zaciekawił, jak czytałem o chorobach psychicznych. Mnie widocznie to już od młodszego brało, introwertyczna postać - grałem dobrze w piłkę, po pewnym czasie odkryłem lepszy sport(mądrzejszy i z wielkim potencjałem), mianowicie elektroniczny-sport(gry), pisze o tym bo przed hajpem to były moje największe pasje, ale do czego zmierzam. do tego że kurwa ludzie z mojego otoczenia, typowe zjeby nie zaliczające się do żadnej grupy na wikipedii, po prostu śmiali się ze mnie że grałem w counter-strike'a, no dobra jakoś przyjąłem to na siebie, ale w myślach(oczywiście nie na głos-aby się nie rozwijali), pomyślałem sobie, kurwa tej zjeb śmieje się ze mnie że gram w cs'a a on gra i interesuję się takim zjebanym i tępym(już wtedy dla mnie był) sportem jak np. piłka nożna. Dziś już esport się pojawia co raz bardziej na całym świecie, w tv itp, i nagle kurwa te chujce są pod wrażeniem że takie coś istnieje, gdzie ja to praktykowałem 10lat temu i kiedy to było totalnie 'underground'. No i o co w tym wszystkim chodzi? Chodzi o nic. No generalnie chodzi o tolerancje na wszystko. Jak kiedyś pierwszy raz przeczytałem o anhedonii to coś mi dało do myślenia (jakbym się zakochał) ale co tego nie potrafię opisać, to jest aktualnie we mnie, anhedonia ? osiągnięcie tego co chcieliśmy ? wewnętrzny spokój ? może ktoś kto wymyślił medytacje miał anhedonie ? może anhedonia to oświecenie ? Nie odczuwanie przyjemności ? przecież przyjemność(a w nadmiarze) to szatan, mi na tym w ogóle nie zależy, mi o takie efekty właśnie chodziło, tyle że miałem ostro zajebaną gospodarkę hormonalną za sprawą kilku spraw(o dziwo one dają dużo przyjemności) to wynika z tego że wtedy tłumiłem anhedonie sztucznym gównem, no i sprawiałem zawsze wrażenie rozchwianego chłopaczka, tak obecnie dużo rzeczy mi nie daje 'przyjemności' ale pytanie czy ja tą przyjemność chcę? Nie ja jej już nie chcę. scalono - WRB A, i na anhedonie polecam - anhedonie, a jak ktoś zapyta co na nudę to wiadomo co, ktoś kiedyś na forum napisał że nuda to też stan umysłu, i może okazać się całkiem ciekawy. Nie idźmy tym tropem, że wszystkie choroby psychiczne(jeśli tak to nazwać) mają same minusy, mają również pozytywne efekty, np. takie lęki(czucie) że np. ktoś za mną idzie, mogą pomóc w uratowaniu swojego życia lub osoby w pobliżu, przykładowo jak ktoś chciałby nas od tyłu zabić, mózg jest wydajniejszy(stosuje jakaś formę telekinezy) niż u przeciętnego głupola. Zwykłe kobiety doświadczają takiego czegoś idąc samotnie nocą przez park. Z resztą jest temat "mądrzy ludzie biorą narkotyki" i jest trochę fajnych rzeczy napisanych, może w przyszłości doczekamy się nowych zmian w mózgu do którego będzie przypisana dana nazwa. Wszystko chyba zależy od nas, jak my to wykorzystamy. Np. dragi mogły spowodować że teraz nauczysz się życia bez takich przyjemności, ja miałem ten fart od samego już początku że w dragach nie chodziło mi o te 'różowe okulary'. Uwaga! Użytkownik polymerase nie jest już aktywny na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.

wyszedłem z więzienia co dalej